‘Nu kan ik verder’ de échte verhalen van Nu Niet Zwanger

Op 30 november 2021 presenteerde het landelijk programma Nu Niet Zwanger de verhalenbundel ‘Nu kan ik verder’. In deze bundel van 21 ervaringsverhalen tekende Kwartiermaker Hans Schleiffert de praktijk van Nu Niet Zwanger treffend op. Je bestelt deze hier.

De bundel geeft inzicht wat het betekent voor cliënten als professionals wél in gesprek durven gaan over kinderwens, seksualiteit en anticonceptie en daarin domeinoverstijgend samenwerken. Het belicht de grote diversiteit aan aspecten die daarbij voor cliënten én professionals in het sociaal en medisch domein een rol spelen.

Het eerste verhaal gaat over Esmee, de vrouw die verpleegkundig specialist Connie Rijlaarsdam – de grondlegger van het programma – in haar werk ontmoette en die Connie liet inzien dat ze meer voor Esmee had kunnen doen dan ze gedaan had. De twintig verhalen die daarop volgen komen uit het hele land. Steeds vertelt door een andere Inhoudelijk Coördinator van het programma.

Anderen over ‘Nu kan ik verder’

• “Een echt verhaal van een echt mens met een leven dat zo ver van mijn referentiekader staat en toch invoelbaar wordt.” (ziekenhuisapotheker)

• “Prachtig hoe sommige verhalen zich relationeel ontwikkelen, hoe keerpunten gevonden worden, hoe ruimte gemaakt wordt voor de verschillende perspectieven, het gezamenlijke zoeken. En ook hoe ‘sorry zeggen’ door professionals relationeel zoveel betekent. Een mooi beeld van een moerassige praktijk, waarin mensen met elkaar optrekken, elkaar nabij zijn en zoeken naar wat goed en behulpzaam is. Presentie in de praktijk!” (stichting presentie)

• “Het boek omvat de noodzaak van het doorbreken van taboe. Het bespreekbaar maken van de kinderwens. Het bespreekbaar maken van het gebruik van anticonceptie wanneer er geen kinderwens is. Ik moest stiekem ook wel lachen om de jongere versie van mijzelf die ik enorm herkende in sommige verhalen. De naïviteit, maar vooral de angst voor de hulpverlening. Met de juiste signalering, verdieping en nieuwsgierigheid kan worden voorkomen dat vrouwen in kwetsbare situaties niet meer geconfronteerd worden met ongeplande zwangerschappen.” (ervaringsdeskundige)

• Vanuit hun persoonlijke betrokkenheid en een vanuit presentie begeven de coördinatoren zich als een pitbull in de systeemwereld van de gezondheidszorg waarin alles schijnbaar goed is geregeld. Maar wat gebeurt er wanneer een vrouw geen contact met de huisarts durft op te nemen, de gynaecoloog een man blijkt te zijn en de vrouw met een trauma van een verkrachting rondloopt? (lees hier in de volledige recensie van Gerard Lohuis in het vaktijdschrift Sociale Psychiatrie)